VOOR DE EERSTE KEER KOMEN DE ARTIESTEN ‘OPENARTCODE’ SAMEN VOOR EEN GROEPSBEURS IN DE BASILIEK VAN SAN LORENZO, FLORENCE, ITALIË 3 APRIL 2018 NIEUWS.
Na het succes van de tentoonstelling in 2017 in het Grand Palais in Parijs en in het Tokyo Metropolitan Art Museum, tonen 50 kunstenaars van OpenArtCode hun werken in de Salone di Donatello, van 19 april tot 8 mei 2018.
Het Mediceo Laurenziano Complex, (dat onder andere de basiliek van San Lorenzo en de Salone di Donatello, de Laurentian-bibliotheek van Michelangelo en de Medici-kapellen verenigt) dat jaarlijks door duizenden mensen vanuit de hele wereld wordt bezocht, zal de internationale artiesten ontvangen van de OpenArtCode Group. Van 19 april tot 8 mei 2018 in de Salone di Donatello van de Basiliek van San Lorenzo komt hedendaagse kunst de ruimtes binnen waar Brunelleschi, Michelangelo, Donatello, Ammannati en Vasari aan het werk waren tijdens de Renaissance.
Een eigentijdse compositie bestaande uit schilderkunst, beeldhouwkunst, fotografie, digitale kunst en installaties.
Een installatie van Sandra Muss valt op: zeven houten deuren, weggespoeld door de geschiedenis, geblazen in de wind, met lijnen van LED-licht achter boomstammen die zijn gecorrodeerd en witgekalkt door het zout. Het verstrijken van de tijd en de mutatie van alles zijn evident in de roestige metalen platen en in de voorwerpen die uit de zee zijn teruggekeerd of door de kunstenaar zijn gevonden op haar reizen naar verre oorden. Op een andere artistieke reis en met een andere kijk op de maatschappij , vinden we ook aangetast hout en roestige metalen in de werken van Stefano Sanna. Hier graveert, overlapt, schraapt en stratificeert de kunstenaar met een proces dat lijkt op dat van de natuur, dat sedimenten afzet, annuleert en recreëert. De natuurlijke materialen van de binnenhuisontwerper Susanne Sjögren hebben een heel ander einde. Ondanks de rationaliteit die kenmerkend is voor de Zweedse school waarin zij is opgeleid, onthullen haar meubels een delicate artistieke gevoeligheid in de zachte vormen van haar fytomorfe meubelsculptuur. Design, dat deze keer afkomstig is van de meest geavanceerde technische experimenten, is de hoofdrolspeler in de werken van David Wiener. Ontwerper voor onder meer Ferrari, wijdt hij veel van zijn kunst aan de Formule 1 (het is geen toeval dat zijn verzamelaars Michael Schumacher, Kimi Räikkönen en Jean Todt zijn) en biedt de kijker werken op aluminium die hun wortels lijken te hebben in Op Art voor hun herhaalde en seriële constructie met een illusionistisch kinetische visie die de effecten van menselijke waarneming onderzoekt. Met grote gevoeligheid werkt Sumio Inoue vakkundig met oneindige schakeringen van zwart en wit in zijn fotografische opnamen die hij maakt op dik washi
papier (een Japans rijstpapier dat hij zelf maakt), door een delicaat en lang proces met als eindresultaat ‘low reliëf ‘sculpturale foto’s. Zijn stille beelden verbeeld op een dicht en doordringend zwart in het papier, dat onbestemd verdampt op een gerimpelde en gevouwen ondergrond.
Naast het benadrukken van de rijke en gevarieerde verscheidenheid aan stijlen en technieken die kenmerkend zijn voor de OpenArtCode-kunstenaars, brengen hun werken ons naar veel verschillende plaatsen in de wereld, zoals in de foto’s van Etienne Pierart die de oorlog in Syrië en Irak namens de Verenigde Naties documenteerde, en in zijn reisfoto’s onthult hij de prachtige vrede van Antarctica, of de nieuwsgierige gezichten van verre landen, die hij heeft gekozen om te exposeren in Florence. Op de foto’s van Trond Are Berge worden de grote Noorse bossen die in de blauwe wateren van de fjorden duiken afgewisseld met vlammen die op een rots branden die bij zonsondergang over een zee uitkijken, of stenen die door de ijzige noordenwind zijn gladgemaakt, worden op magische wijze opgehangen in een heldere hemel . Hij gebruikt geen Photoshop, maar overlapt slim foto’s, zodat bijvoorbeeld het intense gezicht van een vrouw verward raakt in het hout van een boomstam. De magie van digitale manipulatie domineert in de assemblages op aluminium en plexiglas van Jane Sager, waarin tekens en metaforen naar voren komen, zoals de flamboyante vraatzuchtige krokodillen die gracieuze lichtgekleurde vlinders achtervolgen. De levendige kleuren zijn ook aanwezig in de intense schilderijen van William Braemer, vooral bekend om zijn beroemde muntsculpturen, bustes en torso’s bedekt met verschillende materialen, zonder hoofd,als archeologische vondsten uit de toekomst, die ook een ironisch en amusant element hebben. Roem vergezelt ook Carolina Gynning, actrice en tv-presentator, winnaar van de Zweedse editie van Big Brother, zonder haar af te leiden van haar vrouwelijke portretten met grote ogen, “windows of the soul”, met hun donkere en diepe tonen vergezeld van transparanten als water, met gebruik van kleuren die opzettelijk niet overeenkomen met de werkelijkheid. Sterke primaire kleuren worden verdund in een gevarieerd palet, maar altijd chromatisch bepaald , in Tiril’s abstractie. Elk werk is belast met pathos, emotioneel geïnspireerd door de vruchtbare inspiratie van Tiril van een ‘verlicht’ moment, waardoor de toeschouwer de transcendentale aard van het werk kan waarnemen. De installaties van de Nederlandse kunstenaar Marianne Jansen zijn gerelateerd aan de magie van dans en theater. De installatie die ze voor Florence maakt, is opgedragen aan de Syrische balletdanser Ahmad Joudeh (protagonist van Dance of die, documentaire van Roozbeh Kaboly), die danste – een etherische boodschapper van de vrede – in een door oorlog verscheurd Syrië, in het oude Romeinse amfitheater in Palmira.
Deze en andere grote artiesten die jarenlang de OpenArtCode-groep vormen, zoals David Harry, Sara Palleria, Max Werner, Evelyne Huet, Marco Aurelio Rey, Sinae Lee en Marybel Gallegos, zullen allemaal in april bijeenkomen en exposeren in Florence.
Het herbeleven van deze ruimtes betekent vandaag het creëren van een dialoog tussen de cultuur van de Renaissance en de zoektocht naar talen en stijlen die typerend zijn voor hedendaagse kunst. Het Mediceo Laurenziano-complex is ongetwijfeld een fascinerende en opwindende plek. Het verenigt verschillende structuren, elk rijk aan historische, culturele en artistieke referenties, waaronder: de basiliek van San Lorenzo en de oude sacristie, toevertrouwd aan Filippo Brunelleschi en waar Donatello de preekstoelen heeft gehouwen; de crypte herbergt de Schat van San Lorenzo, het monumentale graf van Cosimo de Oudere en het graf van Donatello (vandaar de naam Salone di Donatello); de Medici kapellen met het mausoleum van de Medici familie; de Nieuwe Sacristie, ontworpen door Michelangelo en de Laurentian Library, begonnen door Michelangelo en voltooid door Vasari en Ammannati.
19 april – 8 mei 2018.
Salone di Donatello, Basiliek van San Lorenzo, Piazza San Lorenzo, Florence.
Tekt: Giampoala Trotta